مهدی سهیلی میگه: زندگی دفتری از خاطره هاست

خاطراتی شیرین-

خاطراتی مغشوش- خاطراتی که زتلخی رگ جان میگسلد.

ما ز اقلیمی پاک- که بهشتش نامند-

بچنین رهگذری آمده ایم.

گذری دنیانام- که نامش پیداست- مایه پستی هاست.

ما ز اقلیم ازل- ناشناسانه بدین دیر خراب آمده ایم

چو یکی تشنه بدیدار سراب آمده ایم

مادر آن روز نخست- تک و تنها بودیم

خبری از زن و معشوقه و فرزند نبود

سخنی ازپدر و مادر دلبند نبود

یکزمان دانستیم- پدرومادر و معشوقه و فرزندی هست

خواهر و همسر دلبندی هست زندگی دفتری از خاطره هاست

خاطراتی که زتلخی رگ جان میگسلد: روزی از راه رسید- که پدر لحظه بدرودش بود

ناله در سینه تنگ- اشک در چشم غم آلودش بود

جز غم و رنج توانکاه نداشت سینه اش سنگین بود- قوت آه نداشت.

با نگاهی میگفت: پس از آن خستگی و پیری و بیماریها- دفتر عمر پدر را بستند ای پسر جان، بدرود!

لحظه ای رفت و از آن خسته نگاه- اثری هیچ نبود پدرم چشم غم آلوده حیرانش را

بست و دیگر نگشود. (خدایش بیامرزد)

 زندگی دفتری از خاطره هاست خاطراتی که ز تلخی رگ جان میگسلد:

روزی از راه رسید-که چنان روز مباد روز ویرانگر سخت روز طوفانی تلخ

که به دریای وجودم همه طوفان انگیخت زورق کوچک بشکسته ما-

در دل موج خروشنده دریا افتاد کاخ امید فرو ریخت مرا-

مادر خسته تن خسته دلم- زمن آهنگ جدائی دارد

حالت غمزده اش- چشم ماتمزده اش بامن گفت:

که از این بندگران عزم رهائی دارد.

مادرم آنکه چو خورشید بما گرمی داد-پیش چشمم افسرد

باغ سر سبز امیدم پژمرد اشک نه، هستی من- گشت در جانم و از دیده برخسار دوید

مادرم رفت و به تاریکی شبها گفتم: آفتابم زلب بام پرید.

تا ببینیم کجا، باز کجا، چشممان باردگر- سوی هم بازشود؟

در جهانی که در آن راه ندارد اندوه- زندگی باهمه معنی خویش- ازنو آغاز شود.